Bonuskaartweigeraars van Nederland: het heeft (enigszins) zin wat we doen!

Ik ben zo iemand die geen vaste bonuskaart heeft. Soms vraag ik een kassamedewerker of ik even tijdelijk een bonuskaart mag lenen. Soms neem ik een eigen bonuskaart mee, maar die heb ik dan hooguit een paar weken. Ik ben gewoon nog niet klaar voor zo’n long-term commitment.

Ik heb daarbij altijd het idee dat ik het de Albert Heijn op die manier moeilijk maak om mij als consument te doorgronden. Of dat ik daarmee in ieder geval niet bijdraag in de hedendaagse informatie asymmetrie, waarin de grote bedrijven ons veel beter kennen dan wij hen.

Gegeven het aantal kinderen dat beweert dat hun moeder de liefste moeder van de wereld is, en gezien het feit dat er objectief gezien maar één moeder daadwerkelijk de liefste van de wereld kan zijn, moeten we vaststellen dat vrijwel alle kinderen (met uitzondering van hooguit enkele kinderen)¹ glashard aan het liegen zijn.

Naast waardering en bewondering voor de manier waarop “De kolonie mept terug” in weinig woorden de grote thema’s van onze dagen samenvat, heb ik drie vragen voor Adriaan van Dis:

Vraag 1

Als u zegt …

“… met het ontstaan van de staat Israël hebben de koloniale machten de overlevenden van de Holocaust ‘uitverkoren’ zich tegen de Arabieren te keren. Kortom, de Palestijnen betalen de prijs voor het Europese schuldgevoel” (p. 46)

Deze column was onderdeel van een avond van Studium Generale over vooruitgang (link naar de video-opname).

Ik wil het graag met jullie hebben over de progress bar. De voortgangsbalk. De laadbalk. Je weet wel: je installeert een programma op een computer en floep, daar begint ie te lopen. Om ons op de hoogte te houden van de progress.

We zullen wat naar zo’n progress bar gekeken hebben. Soms gaat het traag; dan loop je even weg. Maar soms lijkt het ook heel snel te gaan. Dan blijf je hoopvol zitten, om vervolgens tegen het einde toch teleurgesteld te worden als ie blijft hangen, of tergend traag naar het einde kruipt. En dan heb je ook nog de “valse voortgangsbalk”, die - als ie dan eindelijk op 100% aankomt - direct wordt vervangen door de volgende - tergend trage - voortgangsbalk.

Een paar weken geleden stuurde Public Spaces mij een paar vragen voor een artikel over social.edu.nl, the Mastodon server van Surf. Laura Krabbe verwerkte mijn antwoorden, samen met die van Jos Hornikx en Martijn Kleppe tot dit mooie artikel. Voor de archieven, en wie het interessant vindt, hier mijn volledige antwoorden:

Sinds wanneer zit je op Mastodon en waarom ben je naar dit platform gegaan?

In 2020 heb ik uit nieuwsgierigheid een keer een account gemaakt, maar toen ben ik niet blijven plakken. In november 2022 (toen Musk Twitter kocht, en er momentum ontstond) heb ik een nieuw account gemaakt, en sindsdien ben ik er niet meer weggeweest.

Laat duidelijk zijn waar 1/4e van de Nederlandse kiezer voor gekozen heeft. Vandaag, in deze korte post, een greep uit de klimaatpunten uit het verkiezingsprogramma 2023 van de PVV (hier te downloaden):

• Geen miljardenuitgaven meer aan links-liberaal ideologisch beleid als stikstof en klimaat.
• Terugtrekken uit het VN-Klimaatakkoord; Klimaatwet intrekken.
• Het klimaat verandert altijd, al eeuwenlang. Bij veranderende omstandigheden passen we ons aan. Dat doen we door verstandig waterbeheer, door het verhogen van de dijken wanneer dat nodig is en door ruimte voor de rivier. Maar we stoppen met de hysterische reductie van CO2, waarmee we als klein landje ten onrechte denken het klimaat te kunnen “redden”.
• De Klimaatwet, het Klimaatakkoord en alle andere klimaatmaatregelen gaan direct door de shredder. Geen miljardenverspilling aan zinloze klimaathobby’s, maar meer geld voor onze mensen.
• De NPO is van het padje af: NPO66. In plaats van eerlijke informatie en ontspanning is het vooral bezig met propaganda. We worden dagelijks getreiterd met klimaatpaniek en diversiteitspropaganda. De financiering wordt dan ook geheel beëindigd.
• Gemeenten werken niet mee aan gender-maatregelen, klimaatwaanzin en diversiteitsgeneuzel
• Wij constateren in de scholen een toename van politieke indoctrinatie. Schoolkinderen worden geïndoctrineerd met klimaatactivisme, genderwaanzin en met een gevoel van schaamte over de geschiedenis van ons land. Wij willen onderwijs dat vrij is van politiek activisme. Wij willen politiek neutrale leraren voor de klas en politiek neutrale leerboeken in de klas.

Mijn Spaanstalige wederhelft hoorde bij verjaardagen in eerste instantie altijd “langzamer leven, langzamer leven in de gloria”.

Onlangs hoorde ik van iemand anders dat ze als kind altijd hoorde “lang zal ze leven, lang zal ze leven in de horeca” (omdat verjaardagen vaak in restaurants gevierd werden).

Ik stel voor dat we die combineren en dat we dat voortaan zingen: “langzamer leven in de horeca!”

Mensen willen sneller en beter geholpen worden in de winkel, maar niet meer werken, geen hogere lonen betalen, en geen migratie.

Nederland is een groot terras waar iedereen elkaar geld aanbiedt om een schort om te doen en bitterballen te halen, maar iedereen - voor dat geld - uiteindelijk gewoon eigenlijk liever blijft zitten mopperen op de onderbezette bediening (“en ze spreken geeneens Nederlands!”).

Misschien is het een soort ontgroeipijn, en gaan mensen zich langzaam realiseren dat ze de tijd en het geld die ze op dat terras hadden willen uitgeven aan andermans diensten/producten, ook kunnen gebruiken om wat leuks voor zichzelf of voor een ander te doen/maken. Zonder product of dienst te consumeren.

Als het normaal is om elke dag minstens twee minuten je tanden te poetsen, voor mondhygiëne, waarom is het dan niet ook normaal om elke dag minstens een half uur de wereld te poetsen, voor wereldhygiëne. Er is meer onrecht en vervuiling in de wereld dan tandplak in je mond. En de wereld laat je na aan de volgende generatie, en je tanden goddank niet.

Afgelopen maandag 16 januari bezette de UvA-tak van University Rebellion de Amsterdamse Academische Club. Uiteindelijk werd de ME ingezet om het gebouw te ontruimen. Voor sommigen is dat een logische stap: de activisten eigenen zich een plek toe die niet alleen aan hen toebehoort. “Dit is ook mijn gebouw, en zij representeren mij niet” zullen sommigen studenten en medewerkers gedacht hebben.

Ergens begrijp ik dat sentiment: geen enkele subgroep binnen de UvA zou zich zomaar een deel van de universiteit moeten kunnen toe-eigenen. De universiteit is van ons allemaal. Of zou dat in ieder geval moeten zijn. Maar dat was ook de strekking van één van de boodschappen van de activisten: democratisering en meer autonomie voor studenten en medewerkers. De vraag is in hoeverre er nog sprake is van een bezetting als de “bezetters” in feite iedereen oproepen om mee te denken en mee te doen.