Een idee dat misschien een beetje helpt bij het omgaan met de dood.

We zouden het geluk soms wel in een doosje willen stoppen. Het vastleggen. Opnemen. De tijd stoppen. Een fijne vakantie. Een mooie wandeling.

Maar het gaat voorbij. Alles gaat voorbij. Gedachtes komen en gaan. Mensen komen en gaan. Moleculen stromen heen en weer. Het is een grote soep. Ons lichaam ook. πάντα ῥεῖ.

Het magnifieke van alles is de orde die tijdelijk tot stand komt. Het is natuurlijk eigenlijk ook een constante stroom van van alles en nog wat. Maar op de tijdschaal van opstaan en naar bed gaan lijkt er iets constants te zijn. Wij zijn gedurende een bepaalde tijd min of meer hetzelfde.

Soms, als het nèt nieuwe maan is geweest, zie je niet alleen een klein fel sikkeltje, maar ook - in het donkergrijs, heel subtiel/spookachtig - de rest van de maan. Dat blijkt dus het licht van de aarde te zijn, dat de maan weer naar ons terugkaatst. Het is dus het licht van de zon dat op de aarde valt, dan van de aarde naar de maan schiet, en dan weer door de maan naar de aarde wordt terugkaatst, zo hup in onze ogen. Een soort derdehands zonlicht.¹