Our little apartment in Medellín is on the 7th floor. But that doesn’t prevent nature from doing its thing.

The food chain starts with a banana. We cut it up and put it on a wooden feeder. So far, we have been visited by Guacharacas (see video), Mieleros, Bichofues, Candelarias, Azulejos, Verdulejos, Mayos and today even a Carpintero.

No matter how hard these birds try to scrape the last piece of banana from the feeder, there is always something left. But it doesn’t go to waste! Because, believe it or not, ants find their way up to the seventh floor. And they feast on what is left of the banana.

(To go straight to the customizable online version of the new graph, click here. But note that 1. it doesn’t work that well on a phone, and 2. it is running on my own server, so it might be a bit slow. For the non-interactive, default image, see below.)

(A small discussion can be found underneath this Lemmy post).

For some years now, I have seen this graph go around on social media. I think it’s a powerful image, because it shows us so clearly that it is happening in our lifetime and under our watch.

Yo tenía hoy años cuando supe por qué los nodulos que fijan nitrógeno en las raíces de las legumbres tienden a ser rojos cuando los abres. Tiene que ver con la Gran Oxidación, que ocurrió hace unos 2.500 millones de años, y está directamente conectado a la razón por la cual nuestra sangre es roja.

(Este articulo también existe en Inglés: link).

El nitrógeno es naturalmente escaso. Podría representar la mayor parte de lo que llamamos “aire”, pero este nitrógeno existe como N₂, y la mayoría de los organismos no tienen ni idea de qué hacer con eso. Digo “la mayoría de los organismos” porque hay algunas bacterias que han evolucionado la capacidad de capturar nitrógeno de la atmósfera, y convertirlo en moléculas biológicamente útiles, como NH₃.

Nodules are red, violates are blue

I was today years old when I learned why the nitrogen fixing nodules on the roots of legumes tend to be red when you open them. It has to do with the Great Oxidation Event, which happened around 2.5 billion years ago, and is directly connected to the reason why our blood is red.

(This article also exists in Spanish: link)

Nitrogen is naturally scarce. It might make up the bulk of what we call “air”, but this nitrogen exists as N₂, and most organisms have no clue what to do with that. “Most organisms”, because there are a few bacteria that have evolved the capacity to capture nitrogen from the atmosphere, and turn it into molecules that are biologically useful, like NH₃.

If you like to go down a Python rabbit hole with me, to explore some of the basic dynamics of the greenhouse effect, Please continue. If not, get out while you still can!

Ok, so this page of Kump et al.’s “The Earth System” (third edition, 2010) briefly presents a simple model of the greenhouse effect: the “greenhouse effect of a one-layer atmosphere”.

It basically shows (with interesting, but ultimately, unnecessarily complex equations) that if…

We often say “climate change is here. We have no time to lose.” This is very true, in the sense that we have to act now. In the sense that we cannot afford to lose or waste more time. But it is also not true, in the sense that - with climate change - we have so much to lose, including, not in the least, time.

Imagine what we could have done with all the time that we (and future generations) will have to spend on repairing, adjusting, relocating, rebuilding.

Een idee dat misschien een beetje helpt bij het omgaan met de dood.

We zouden het geluk soms wel in een doosje willen stoppen. Het vastleggen. Opnemen. De tijd stoppen. Een fijne vakantie. Een mooie wandeling.

Maar het gaat voorbij. Alles gaat voorbij. Gedachtes komen en gaan. Mensen komen en gaan. Moleculen stromen heen en weer. Het is een grote soep. Ons lichaam ook. πάντα ῥεῖ.

Het magnifieke van alles is de orde die tijdelijk tot stand komt. Het is natuurlijk eigenlijk ook een constante stroom van van alles en nog wat. Maar op de tijdschaal van opstaan en naar bed gaan lijkt er iets constants te zijn. Wij zijn gedurende een bepaalde tijd min of meer hetzelfde.

Soms, als het nèt nieuwe maan is geweest, zie je niet alleen een klein fel sikkeltje, maar ook - in het donkergrijs, heel subtiel/spookachtig - de rest van de maan. Dat blijkt dus het licht van de aarde te zijn, dat de maan weer naar ons terugkaatst. Het is dus het licht van de zon dat op de aarde valt, dan van de aarde naar de maan schiet, en dan weer door de maan naar de aarde wordt terugkaatst, zo hup in onze ogen. Een soort derdehands zonlicht.¹