Mishathings
Als je een bos plastificeert wordt het stoffig
Een idee dat misschien een beetje helpt bij het omgaan met de dood.
We zouden het geluk soms wel in een doosje willen stoppen. Het vastleggen. Opnemen. De tijd stoppen. Een fijne vakantie. Een mooie wandeling.
Maar het gaat voorbij. Alles gaat voorbij. Gedachtes komen en gaan. Mensen komen en gaan. Moleculen stromen heen en weer. Het is een grote soep. Ons lichaam ook. πάντα ῥεῖ.
Het magnifieke van alles is de orde die tijdelijk tot stand komt. Het is natuurlijk eigenlijk ook een constante stroom van van alles en nog wat. Maar op de tijdschaal van opstaan en naar bed gaan lijkt er iets constants te zijn. Wij zijn gedurende een bepaalde tijd min of meer hetzelfde.
En de mens wil daar meer van hebben. Vaste grond. We willen houvast. We willen verdomme een handvat aan de rand van het zwembad, en we willen dat onze zandkastelen niet bij het minste geringste in elkaar storten.
Het is toch eigenlijk een soort vloek dat we ons van nature aan van alles hechten, terwijl het leven een aaneenschakeling is van afscheid nemen.
Mensen met macht en geld proberen dat dan ook wanhopig tegen te gaan. Ze gebruiken hun fortuin om zichzelf, hun directe omgeving en hun invloed vast te leggen. Vroeger ging dat met piramides en gouden maskers.1 Tegenwoordig laten ze bossen kappen, wegen aanleggen en fabrieken bouwen, om zichzelf vervolgens te laten invriezen.
Maar alhoewel het volgens mij wel goed is dat we proberen de dingen waar we om geven te beschermen, te bewaren en door te geven, denk ik dat het ook goed is om het los te kunnen laten. Al is het maar omdat het constant komen en gaan van dingen de boel fris houdt.
Eén van de fantastische dingen van een bos is dat je het niet hoeft schoon te maken. Maar als je een bos plastificeert of invriest2 wordt het stoffig.
Misschien kan je daarom ook maar beter een beetje valsspelen, en je hechten aan de verandering. Die blijft.
Althans, als we die weten te beschermen tegen de wanhopige pogingen van mensen met macht en geld om de boel te asfalteren en in te vriezen.
Voetnoten:
Dit verklaart volgens mij ook de obsessie van rijke mensen met (en daarmee de waarde van) goud: waar hout vergaat en steen verweert, behoudt goud - als edelste edelmetaal - elke vorm die je eraan geeft. Tenzij een paar grafrovers je gezicht omsmelten voor een paar muntjes natuurlijk.
Of als je er een tafel van maakt.
To comment on this post, or any of the other posts, follow this link to the dedicated public Matrix-room, or share something with me on Mastodon.